May kumatok sa room ko, tas nagulat ako, kuya ko karga pamangkin ko. Matapos ang halos isang buwan na hindi pagpapansinan sa hindi ko malaman na dahilan, eto na nga. I guess, bati na kami? Hahahaha
Mas tumatanda ako, mas ayaw ko na ng drama. Mas pipiliin ko na iparamdam ang pagmamahal sa mga taong nananatili at wag na habulin o hayaan na ang mga nangiwan. Hindi dahil sa galit o ano pa man, kundi dahil nararapat rin ako na sumaya.
Sabi ko sa sarili ko, kahit pa kuya ko siya, wala na ako pakielam kung di kami magusap hanggang sa pagtanda. Hindi ko rin siya kakausapin hindi dahil sa wala akong kwentang kapatid bagkus dahil yun ang gusto nya. Ang huwag ako pansinin o kausapin o kung ano man yun. Hahaha Naalala ko 3 beses ko siya inapproached para magsmall talk lol tapos ang cold ng treatment nya, hanggang sa hindi ko na ulet siya kinausap muli. Chill lang naman ako dahil wala ako maalala na nagawa kong mali sa kanya. Hindi ko na para ipagsiksikan ang sarili ko sa mga tao kahit pa kapamilya ko yan. Hindi na ako yung gaya ng dati na gusto palaging ayusin ang bagay bagay. May mga bagay na hindi na maaayos o kailangan ng sapat na panahon upang magkaayos. At kung di magkakaayos, mabuhay ng matiwasay kanya kanya. Walang away bagkus respeto sa kanya kanyang desisyon. Ganoin na ako ngayon.
Natutuwa naman ako sa pagkakaayos namin ng kuya ko. Mahal ko siya at kapatid ko siya - hindi na magbabago yun, magkausap man kami o hindi, walang halong kundisyon. Labyu, kuya!
(o’.’o)
No comments:
Post a Comment