Sobrang wasak ang puso namin lahat. Hindi namin inaasahan ang ganap na ito sa work. Hindi talaga namin alam kung saan kami patungo. Basta ang alam namin, kailangan naming umalis. Paalam tgyty. Kung saan mapapadpad, sana magkakasama pa rin kami. Mugto na mata ko kakaiyak. Hindi ko pinakita ang pagiyak ko sa madaming tao. After meeting, lumayo ako at nagiiiyak. Grabe sila sa amin. Sabi ng tatay namin, na inalis nila, magtiwala lang daw sa nakakataas ng ahensyang pinagtratrabahuhan namin. Aalis naman kami, bakit kailangan alisin ang ulo namin. Hay. Babawiin ka namin, Itay. Sana nga mabawi ka namin at magkasama sama pa tayong lahat muli. Kapag umalis na siya, baka dun umiyak na ako sa harapan nya. Sana makayanan ko na wag umiyak. Hay. Iba ang nagagawa ng kapangyarihan, grabe sila sa amin. :(
Ang lala! Ako'y nalulungkot, nagagalit at natatakot sa kung anuman ang kahihinatnan ng ganap na ito. Kayo na po bahala sa amin, Papa God. Magtitiwala.
(o'. 'o)
No comments:
Post a Comment